|
|
ชื่อผลงาน “ก็รู้….แต่” (Maybe)
นางสาวธนาลัย พูลศิริ (หยิน)
ชั้นปีที่ 3 ภาควิชาชีววิทยา คณะวิทยาศาสตร์
มหาวิทยาลัยมหิดล
เรื่องขยะที่คณะวิทยาศาสตร์ ถังขยะตั้งหลายสีมาก ขยะมีพิษ ทุกอย่าง ไปดูขยะก็เหมือนกันทุกอัน ก็รู้สึกว่าแล้วจะทำทำไม แล้วทุกคนบอกว่าตัวเองมีความรู้ คิดได้ อันนี้ไม่ใช่คิดเอาเองแต่เรามีหลักฐานด้วย รูปแบบวิดีโอ คือเหมือนกับว่ารู้ รู้ไปหมดแต่ทำไม่ได้ รู้แต่ไม่ทำกับรู้แล้วทำ ไม่ได้ มันก็ไม่เหมือนกัน รู้แต่ไม่ทำ นี่คือสถานการณ์จริงๆ
|
แนวความคิด สิ่งแวดล้อมที่ดีเริ่มที่จิตใจ ไม่ใช่มีความรู้ไว้แสดง
ที่มาของแนวความคิด จากคำพูดกับลุงอ๋อย (คุณชาญชัย พินทุเสน) “สิ่งที่เรารู้สึกว่าเป็นปัญหา” ทำให้นึกถึงเรื่อง “ขยะ” เพราะเห็นเรื่องนี้ถูกพูดถึงมานาน อย่างเรื่องการแยกขยะ ซึ่งมักจะมีโครงการที่เกี่ยวข้องกับการแยกขยะมาก แต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จอย่างแพร่หลาย แต่ก็มีอีกหลายโครงการที่ประสบความสำเร็จ เช่น ภาคเอกชนธุรกิจรีไซเคิลขยะ หรือธนาคารขยะชุมชน
เราอาจจะอ้างว่าเรื่องการแยกขยะเป็นเรื่องที่คนทั่วไปไม่เข้าใจหรือไม่รู้ แต่ที่มหาวิทยาลัยที่เป็นสถานศึกษาก็ยังประสบปัญหานี้เช่นกัน ทีนี้จะอ้างว่ามันเป็นเรื่องของความไม่รู้ก็คงจะไม่ใช่ ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องของจิตสำนึกซะมากกว่า วันหนึ่งได้อ่านบทความสั้นๆของคุณโสภณ สุภาพงษ์ ในหนังสือรีเดอร์ ไดเจส ฉบับเดือนเมษายน “สิ่งแวดล้อมคือวิถีชีวิตที่ดี เริ่มที่จิตใจ ไม่ใช่ความรู้ไว้แสดง” อ่านแล้วรู้สึกใช่เลยและนี่เป็นสิ่งที่เราอยากจะบอก “คุณเป็นคนมีความรู้ คุณเรียนสูง คุณรู้ว่าอะไรทำให้โลกร้อน แต่รู้ไปก็เท่านั้น อะไรมันจะดีขึ้นมาได้ ความรู้ไม่ช่วยอะไร ถ้าคุณยังไม่มีจิตใจที่จะรักโลก คุณก็รู้…แต่” |
|
|
|
ชื่อผลงาน “ลืม”
นายโชคนิธิ คงชุ่ม (เก่ง)
ชั้นปีที่ 3 วิทยาเขตกาญจนบุรี
มหาวิทยาลัยมหิดล
อยากทำเพลงเหมือนกับเพลงของมาโนช พุฒตาลที่เล่าเรื่องราว อยากพูดถึงสถานที่ที่หนึ่งที่เราเห็นแต่มุมที่สวยงาม แต่ในอีกด้านหนึ่งสถานที่นั้นก็มีปัญหาที่กำลังเกิดขึ้น อย่างเช่นเกาะหมู่สุรินทร์
|
แนวคิด ต้องการสื่อให้เห็นว่า “มันจะไม่มีค่าอะไรเลย ถ้าคนที่มีจิตสำนึกที่ดีต่อธรรมชาติ หลงลืมจิตสำนึกดีๆนั้นไป เพียงชั่วขณะ”
ที่มาของแนวคิด ผมชอบทำค่าย โดยเฉพาะค่ายอนุรักษ์ฯ ซึ่งมีบทเรียนจากหลายๆค่ายพบว่า เมื่อทุกคนอยู่ในค่ายจะเสมือนจำลองตัวเอง อยู่ในโลกที่มีแต่ความดีงามและเข้าใจธรรมชาติ อย่างดี แต่เมื่อกลับออกมาจากค่าย สู่โลกแห่งความเป็นจริง คนส่วนมากก็ยังดำเนินชีวิตเช่นเดิม ใช้ทรัพยากรด้วยความโลภ เหมือนที่มนุษย์ธรรมดาทั่วไปทำกัน ตัวผมเองก็ยังไม่สามารถหลุดออกมาจากโลกของวัตถุ จึงอยากให้หนังสั้นเรื่องแรกที่จะพยายามทำเรื่องนี้ คอยเตือนให้ตัวเอง และเพื่อนๆร่วมโลกทุกคนมีสติที่จะควบคุมตัวเอง ให้ดำเนินไปตามจิตสำนึกที่ดีที่เรามีอยู่ในตัว สม่ำเสมอและตลอดไป |
|
|
|
ชื่อผลงาน “เพราะ....จึงทำ”
นางสาวปัทมปาณี สมัครการ (ดิว)
ชั้นปีที่ 3 คณะวิทยาศาสตร์
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
นิสิตในมหาวิทยาลัยที่พากันไปทำกิจกรรมเชิงอนุรักษ์ เช่น ปลูกปะการัง ปล่อยเต่า เลยเกิดความสงสัยว่าเขาทำไปเพราะกระแสนิยม ต้องการคะแนนหรือเพราะอยากที่ทำจริงๆ เป้าหมายของการกระทำแบบนั้นคืออะไร และผลลัพธ์ที่ออกมาระหว่างกลุ่มคนที่ทำเพราะกระแสนิยม และกลุ่มคนที่ต้องการอนุรักษ์จริง จะมีผลออกมาที่ต่างกันไหม
|
แนวคิด การอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมในปัจจุบันที่ทุกคนให้ความสนใจ เราทำเพราะกระแสสังคมนิยม หรือ เราทำเพราะเราอยากทำด้วยใจ
ที่มาของแนวคิด อยากให้ทุกคนเห็นความสำคัญของสิ่งที่เราจะทำ ไม่อยากให้ทำเพียงเพื่อจะเข้าสังคม อยากให้ทุกคนที่คิดจะทำ ทำเพราะเห็นถึงประโยชน์ที่แท้จริงและทำอย่างสม่ำเสมอ ไม่เห็นว่าเป็นสิ่งที่ลำบาก ซึ่งผลที่ได้จะคุ้มค่ากว่าการทำเพียงเพื่อตามกระแสอย่างชัดเจน ทั้งต่อตัวเราและสังคม รวมถึงสิ่งแวดล้อมหรือทรัพยากรธรรมชาติ ที่เป็นสิ่งซึ่งเราอยากจะอนุรักษ์ไว้ |
|
|
|
ชื่อผลงาน “9 hours”
นางสาวสุทธิพร เรืองฤทธิศักดิ์ (แม้ว)
ชั้นปีที่ 3 มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ
เปรียบเทียบพื้นที่ตอนที่มีขยะกับตอนไม่มีขยะ อย่างแถวบ้านตอนที่ไม่มีถังขยะ พอมีถังขยะก็มีเขาขยะมาทิ้งๆ ทิ้งไม่ลงขยะ มีเอากองไว้ข้างๆ ถัง จนตอนนี้เขาเอาถังขยะออกไปแล้ว
|
แนวความคิด ปริมาณขยะกับเวลา
ที่มาของแนวความคิด ได้ความคิดมาจากการเดินผ่านถังขยะทุกวัน คือตอนเช้าเราออกจากบ้านเดินไประยะนึงก็ต้องผ่านถังขยะ จนเราได้สังเกตตอนเช้าวันหน่ึงที่มีรถมาเก็บขยะจนเกลี้ยงเลย แต่พอตอนเย็นเรากลับบ้านเดินผ่านอีกพอหันกลับไปมองก็ แบบว่าขยะมันเยอะมากจนล้นออกมาเต็มไปหมด คือเวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงขยะก็เยอะมากเลย |
|
|
|
ชื่อผลงาน “...........”
นางสาวชรินรัตน์ ขุนขำ (จูน)
ชั้นปีที่ 4 สาขานิเทศศาสตร์ คณะICT
มหาวิทยาลัยศิลปากร
|
แนวคิด ธรรมชาติที่ว่างเปล่า
ที่มาของแนวคิด เรื่องยุ่งวุ่นวายของมนุษย์ส่งผลให้เกิดความเครียด
จนลืมเหลียวแลธรรมชาติที่อยู่รอบกาย สุดท้ายถ้ามนุษย์ยังคงละเลยธรรมชาติให้ถูกทำลายไปเรื่อยๆ ท้ายที่สุดแล้ว คงจะเหลือแต่เพียง “ความว่างเปล่า” เข้ามาแทนที่ |
|
|
 |
ชื่อผลงาน “อีกไม่นาน...ไม่นานนนนน”
(Coming Soon)
นางสาวธนันดา เทพสิงห์ (แก้ว)
ชั้นปีที่ 4 สาขานิเทศศาสตร์ เอกวิทยุและโทรทัศน์
คณะเทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร (ICT)
มหาวิทยาลัยศิลปากร
ภาพกับเสียงคอนทราสกัน คือภาพเป็นภาพในด้านลบ คนทำผลกระทบกับธรรมชาติ แล้วธรรมชาติก็ย้อนกลับมาสู่คน ก็อย่างเช่นพวกพายุ พวกสึนามิ แต่เสียงบรรยายจะเป็นเสียงที่มันดูดี ให้มันคอนทราสกัน แต่สามารถเอามารวมเป็นเรื่องกันได้
|
แนวคิด ภัยธรรมชาติที่คืบคลานเข้ามาอย่างต่อเนื่องเกิดจากน้ำมือมนุษย์ หายนะและมหันตภัยที่มนุษย์ต้องเจอและซึมซับด้วยตัวเองอีกไม่นานนน
ที่มาของแนวคิด ได้แรงบันดาลใจมาจากการดูคลิปวิดีโอตอนเรียนปีที่ 3 คลิปนั้นมีชื่อว่า “อย่าลืมฉัน” เป็นการเล่าเรื่องด้วยภาพที่คอนทราสกับเสียงบรรยาย ดูแล้วให้ความรู้สึกกระทบใจมาก เลยเป็นที่มาของผลงานชิ้นนี้ ประกอบกับความรู้สึกของตัวเองซึ่งได้เจอได้สัมผัสมุมเฟลๆ ของคนที่กระทำต่อธรรมชาติ อยู่ทุกวี่ทุกวันจนเป็นอาจิณเลยอยากทำอะไรสักอย่าง เพื่อให้คนสะดุดและฉุกคิดสักนิดบ้างก็ยังดี แต่ไม่คิดก็ไม่เป็นไร!!!!!..............(ไม่บังคับ) |
|
|
 |
ชื่อผลงาน “การเดินทางที่แสน...แสบ”
นายปิติบดี ระวียันต์ (บอล)
สาขาวิชาทัศนศิลป์-ศิลปะจินตทัศน์ คณะศิลปกรรมศาสตร์
มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ
ผมนั่งเรือในคลองแสนแสบตั้งแต่เรียนปีหนึ่งถึงปีสีี่ จากท่าสะพานผ่านฟ้ายันบางกะปิ เห็นหมาตาย ขยะ น้ำเน่า เวลานั่งน้ำก็กระเด็นมาโดนคนที่นั่ง ควันจากเรือเข้าจมูก เลยสนใจเรื่องอากาศเป็นพิษที่เกี่ยวข้องกับการเดินทาง
|
แนวคิด มลภาวะทางเสียงในการเดินทางบนเรือคลองแสนแสบ
ที่มาของแนวคิด เนื่องจากข้าพเจ้าได้ใช้การเดินทางน้ำในคลองแสนแสบเป็นเวลานาน ข้าพเจ้าจึงเห็นถึงปัญหาของมลภาวะในการเดินทางของคนที่ใช้บริการ การเดินทางบนเรือคลองแสนแสบ เช่น เสียงเครื่องของเรือที่ดังมาก กลิ่นน้ำที่เน่าเสีย ควันของเรือ เป็นต้น แต่เพราะความจำเป็นต้องใช้การเดินทางทางนี้ จึงไม่สามารถปฏิเสธหรือเลือกใช้การเดินทาง ทางอื่นที่ดีกว่าโดยสภาวะจำยอมไปโดยปริยายที่จะต้องใช้การเดินทางนี้ |
|
|
 |
ชื่อผลงาน “โลกสวยด้วยมือเรา”
นางสาววรรณเพ็ญ แซ่เปี่ยน (ฟาง)
คณะวิศวกรรมศาสตร์ ภาควิชาวิศวกรรมไฟฟ้า
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
พื้นที่ที่ให้ความสุขได้ ที่เขาอยู่ในปัจจุบันเป็นพื้นที่ที่เขาไม่ได้จะมี
ความสุขได้ (จะทำเป็นหนังสั้นวิถีชีวิตของคนคนหนึ่ง แล้วเขา
อยากมีเงินแล้วเอาเงินไปทำอย่างนู้นอย่างนี้อย่างนั้น แล้วสุดท้ายชีวิตคุณเป็นอย่างนี้คุณพอใจรึเปล่า ถ้าเขาพอใจก็โอเค เขาก็อยู่ไป แต่ถ้าตัวเขาคิดว่า เออมันไม่ใช่ ถ้าเขาไปอยู่กับครอบครัวเขามีความ
สุขกว่า จะดีกว่าไหม) กลับไปอยู่กับครอบครัวความหมายของมัน รวมถึงพื้นที่ที่เขาอาศัยด้วย คือเขาพูดถึงการอยู่กับธรรมชาติ
แล้วผละมาสู่วิถีชีวิตแบบ industrial life มันไม่มีความสุขหรอก
|
แนวคิด ให้ช่วยกันรักษาสิ่งแวดล้อม
ที่มาของแนวคิด เดินไปเห็นขยะข้างถนน แล้วรู้สึกว่านี่เป็นที่ที่เราอยู่แท้ๆ ทำไมถึงทำอย่างนี้ ทุกคนไม่อยากอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดีกันเหรอ ทุกคนสามารถช่วยกันได้ ให้สิ่งแวดล้อมมันดีกว่านี้ อยากให้ช่วยกันคนละไม้คนละมือ เพื่อให้บ้านเราน่าอยู่กว่านี้ |
|
|
 |
ชื่อผลงาน “ลมหมด:หมดรมณ์”
นายนัฐพล พงศ์นราทิพย์ (ต๊อบ)
คณะศิลปกรรม สาขาทัศนศิลป
มหาวิทยาลัยกรุงเทพ
บ้านที่อนุสาวรีย์ชัยมีตึกสร้างใหม่แล้วตึกบังลม ทำให้ลมไม่เข้ามาในห้อง มองว่าตึกเป็นตัวปัญหา
เพราะที่ตรงนั้นเป็นหอพัก มีความต้องการด้านที่พักอาศัย และเป็นจุดที่การเดินทางสะดวก
|
แนวคิด ตึกสูงที่ผุดขึ้นและกระจายอยู่ในพื้นที่ของกรุงเทพฯ ส่งผลกระทบต่อทิศทางของกระแสลม
ที่มาของแนวคิด ข้าพเจ้าอาศัยอยู่บนตึกสูง ความสูงทำให้กระแสลมจากภายนอกพัดเข้าสู่ภายในห้อง จนเมื่อการเกิดขึ้นของตึกอีกฝั่ง ทำให้กระแสลมไม่อาจพัดหวนคืนกลับมา |
|
|
 |
ชื่อผลงาน “โหย”
สิรินภรณ์ แสนสมบัติ(แป้ง)
คณะพาณิชยศาสตร์และการบัญชี
มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์
สภาพแวดล้อมที่ถูกเปลี่ยนแปลงไปเพราะความต้องการของนาย ทุนและความต้องการสะดวกสบาย ทำให้เกิดผลกระทบหลายๆ อย่าง เช่น วิถีชิวิตและสิ่งแวดล้อม ตัวอย่างที่ลิบงที่ไปมา ชาวบ้าน จับปลาได้น้อยเพราะอวนถูกเรือลากของนายทุนลากหายไปหมด ลอบปลาหมึกหายไปกว่าครึ่งเพราะเรือลาก ระยะเวลาอีก4-5 ปีข้างหน้าจะมีรีสอร์ทจำนวนมากขึ้น มีท่าเรือซึ่งชาวบ้านก็ไม่รู้จะเอาเรือประมงของตัวเองไปจอดที่ไหน
|
แนวคิด ท้ายที่สุดแล้วมนุษย์ก็ยังคงต้องการธรรมชาติอยู่ดี
ที่มาของแนวคิด สภาพแวดล้อมที่ขาดธรรมชาติ สามารถส่งผลกระทบต่อระดับ
อารมณ์ได้อย่างไม่น่าเชื่อ จากที่เคยอาศัยอยู่ในสถานที่ที่แวดล้อมไปด้วยต้นไม้นานาชนิด ด้วยความสบายใจ กลับจำเป็นต้องมาอาศัยอยู่ในห้องชุดกลางเมือง ซึ่งเป็นสถานที่ที่แม้แต่การปลูกต้นไม้ต้นเล็กๆก็กลายเป็นเรื่องที่ยาก ความไม่สบายใจเกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา รวมไปถึงความโหยหาถึงธรรมชาติทั้งหลาย ข้าพเจ้าหวังเพียงแต่จะได้ความสบายใจเหล่านั้นกลับคืนมาก็เท่านั้นเอง |
|
|
|